Η 5η Οκτωβρίου 1912 αποτελεί μια σημαντική στιγμή για το Ελληνικό Έθνος καθώς, η χώρα κήρυξε τον πόλεμο στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία σηματοδοτώντας την έναρξη των Βαλκανικών πολέμων. Ο αγώνας για την Εθνική Ολοκλήρωση και την απελευθέρωση των των τότε υπόδουλων στου Οθωμανούς εδαφών ξεκινά.
Στις 22 Φεβρουαρίου 1912 υπογράφτηκε στην Σόφια, η Σερβοβουλγαρική πολιτική συμφωνία, που προέβλεπε πως, σε περίπτωση πολέμου με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι δυο χώρες θα μοιράζονταν όσα τότε οθωμανικά εδάφη κατακτούσαν. Η Σερβία αποσκοπούσε στην περιοχή του Κοσσόβου και της Αλβανίας και η Βουλγαρία στην περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης. Επιπροσθέτως, η συμφωνία προέβλεπε ότι ο τρόπος διανομής μεταξύ Σερβίας και Βουλγαρίας των εδαφών της Μακεδονίας  θα καθορίζονταν από την  Ρωσία. 
Η Ελλάδα έμπροσθεν αυτής της εξέλιξης προσέγγισε αρχικά την Βουλγαρία όπου της πρότεινε συνθήκη αμοιβαίας παροχής στρατιωτικής βοήθειας στην περίπτωση πολέμου με την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η υπόψη πρόταση της Ελλάδος δεν περιλάμβανε την διανομή των εδαφών που θα καταλαμβάνονταν καθώς ήθελε να αποφύγει την οποιαδήποτε ενέργεια που θα αναγνώριζε τις δεσμεύσεις της Σερβοβουλγαρικής Πολιτικής  Συμφωνίας. Μετά από μια σειρά διαπραγματεύσεων στις 16 Μάϊου 1912  υπογράφτηκε η μυστική Ελληνοβουλγαρική Συνθήκη "για την διατήρηση της Ειρήνης στην Βαλκανική Χερσόνησο". Η εν λόγο συνθήκη αποτελούσε επί της ουσίας μια συνθήκη αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής σε περίπτωση πολέμου με την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία και προστασίας των Χριστιανικών πληθυσμών της. Η Ελλάδα στην συνέχεια προσέγγισε το Μαυροβούνιο. Κατά την διάρκεια των σχετικών διαπραγματεύσεων, το Μαυροβούνιο πρότεινε στην Ελλάδα την διανομή των εδαφών της Αλβανίας μεταξύ των δυο χωρών. Παράλληλα το Μαυροβούνιο είχε προσεγγίσει επίσης και την Σερβία με πρόθεση να συμμετάσχει στην Σερβοβουλγαρική Πολιτική Συμφωνία αλλά, η Σερβία δεν επιθυμούσε την διεύρυνση της εν λόγο συμμαχίας με την συμμετοχή άλλων χωρών.
Το καλοκαίρι του 1912 οι Αλβανοί εξεγείρονται με αίτημα την διοικητική αυτονομία των βιλαετίων Ιωαννίνων , Σκόδρας, Κοσσόβου και Μοναστηρίου. Το αίτημα αυτό έγινε αποδεκτό από την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η εξέλιξη αυτή καθώς και το ενδεχόμενο να σχηματιστεί επί των εδαφών αυτών ανεξάρτητο αλβανικό κράτος έθιγε τόσο τα συμφέροντα της Ελλάδας (κίνδυνος απώλειας της Ηπείρου) όσο και τα συμφέροντα της Σερβίας και του Μαυροβουνίου.
Έμπροσθεν σε αυτή την εξέλιξη, η Ελλάδα πρότεινε στην Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο την ανάληψη κοινών ενεργειών ως προς το προαναφερθέν ζήτημα. Η πρόταση αυτή εκλήφθηκε από την Σερβία και την Βουλγαρία ως προσπάθεια αναβολής του απορφανισθέντος από αυτές πολέμου με την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Στις αρχές Σεπτεμβρίου 1912  η Βουλγαρία πληροφόρησε επίσημα την Ελλάδα για την από κοινού με την Σερβία και το Μαυροβούνιο απόφαση για την κήρυξη πολέμου με την Τουρκία. Η Ελλάδα έχοντας αποφασίσει να συμμετάσχει στον υπόψη πόλεμο υπογράφει στις 22-09-1912 στρατιωτική συνθήκη με την Βουλγαρία. Ανάλογη συνθήκη επιχειρήθηκε να συναφθεί με την Σερβία αλλά δεν τελεσφόρησε καθώς, η Ελλάδα πρότεινε την υπογραφή τριμερούς συνθήκης (μεταξύ Ελλάδος , Βουλγαρίας και Σερβίας) η οποία απορρίφθηκε από την Σερβία. Ο λόγος της απόρριψης της ελληνικής πρότασης συνίστανται στο γεγονός ότι, η Σερβία δεν επιθυμούσε την αλλοίωση των όρων της Σερβοβουλγαρικής Πολιτικής Συμφωνίας.
Στις 30 Σεπτεμβρίου 1912 οι κυβερνήσεις της Ελλάδος, Σερβίας και Βουλγαρίας με ρητή διακοίνωσή τους προς την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία απαίτησαν από αυτή, την εφαρμογή των όρων που προέβλεπε η Συνθήκη του Βερολίνου του 1878. Στις 3 Οκτωβρίου 1912 οι τότε Οθωμανοί απορρίπτουν τις ρητές διακοινώσεις. Μετά την απόρριψη αυτή, στις 3 Οκτωβρίου 1912 η Σερβία και η Βουλγαρία αποσύρουν τους πρεσβευτές τους από την Κωνσταντινούπολη και στις 4 Οκτωβρίου 1912 κηρύττουν τον πόλεμο στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία. 
Η τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία σε μια προσπάθεια διάσπασης της συνεργασίας μεταξύ Ελλάδος, Βουλγαρίας και Σερβίας θα προσπαθήσει να προσεταιριστεί την Ελλάδα προτείνοντας την παραχώρηση της Κρήτης, των Ιωαννίνων και του Μετσόβου. Στις 3 Οκτωβρίου 1912 η Ελλάδα εκδίδει ρηματική διακοίνωση προς την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία με την οποία ζητεί την επιστροφή των ελληνικών πλοίων που έχουν κατασχεθεί σε τότε οθωμανικά λιμάνια. Η Ελληνική ρητή διακοίνωση απορρίφθηκε από την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία και στις 5 Οκτωβρίου 1912 η Ελλάδα κηρύττει τον πόλεμο σε αυτή.
Στις 5 Οκτωβρίου 1912 ο Ελληνικός Στρατός εισέρχεται σε τότε οθωμανικό έδαφος και στις 7 Οκτωβρίου 1912 ελευθερώνεται η Ελασσόνα για ακολουθήσει η νικηφόρα πορεία προς Σαραντάπορο, Ήπειρο  Θεσσαλονίκη κ.λπ. Η έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων με την νικηφόρα πορεία των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων είναι γεγονός.
Η Ελλάδα εισήλθε στους Βαλκανικούς Πολέμους έχοντας διδαχθεί από τα παθήματα του ατυχούς Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Στο διάστημα που ακολούθησε και παρά την δυσχερή οικονομική της κατάσταση, η Ελλάδα προχώρησε στην αναδιοργάνωση των Ενόπλων Δυνάμεων και στον εκσυγχρονισμό τους τόσο ως προς την λειτουργία τους, την δομή τους και την εκπαίδευσή τους όσο από πλευράς προμήθειας εξοπλισμού τόσο στον Στρατό Ξηράς όσο και στο Πολεμικό Ναυτικό.