Με το πέρας του Α' Παγκοσμίου Πολέμου μια από τις συνθήκες Ειρήνης που υπογράφτηκαν ήταν και αυτή μεταξύ των δυνάμεων της Αντάντ και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην πόλη Σέβρ της Γαλλίας στις 10 Αυγούστου 1920.
Η Συνθήκη των Σεβρών σηματοδότησε το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και επικύρωσε την διανομή των εδαφών της όπως αυτή προέκυψε από την Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισσίων στις 12 Ιανουαρίου 1919.
Με Συνθηκη των Σεβρών στην Ελλάδα αποδόθηκαν το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Θράκης (πλην της Κωνσταντινουπόλεως και της περιοχής πέριξ αυτής), η Επαρχία της Σμύρνης στην Μικρά Ασία καθώς και οι νήσοι Ίμβρος και Τένεδος. Από Ελληνικής Πλευράς στην εν λόγω συνθήκη συμμετείχαν ως πληρεξούσιοι του Ελληνικού Κράτους ο  τότε βασιλιάς Αλέξανδρος και ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος.

Αξιολογώντας την όλη διαδικασία που οδήγησε στην υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών προκύπτει ότι η υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών αποτέλεσε έναν αδιαμφισβήτητο διπλωματικό θρίαμβο του Ελευθέριου Βενιζέλου. Θα μπορούσε εύλογα να λεχθεί ότι η Συνθήκη των Σεβρών με την Ελλάδα των 2 Ηπείρων και 5 Θαλασσών θα μπορούσε να αποτελέσει το ορόσημο ολοκλήρωσης του Οράματος της Μεγάλης Ιδέας. Δυστυχώς οι μετέπειτα πολιτικές (Εκλογές του 1920 - Ήττα Βενιζέλου , επάνοδος του Βασιλέα Κωνσταντίνου) και στρατιωτικές (Στρατιωτική Εμπλοκή της Ελλάδος στην Μικρά Ασία από το 1919) εξελίξεις δεν επέτρεψαν την επικύρωση και εμπέδωση στην πράξη της όλης συνθήκης.
Μετά την ατυχή για την Ελλάδα ολοκλήρωση της Μικρασιατικής Εκστρατείας (1919-1922) υπεγράφη η Διεθνής Συνθήκη της Λωζάνης το 1923 που καθόρισε τα  σύνορα του Ελληνικού Κράτους όπως τα γνωρίζουμε σήμερα