Την επ' αύριο της υπογραφείσας συνθήκης των Σεβρών που κατά γενική ομολογία αποτέλεσε έναν διπλωματικό θρίαμβο του Ελευθερίου Βενιζέλου και είχαμε την κορύφωση του οράματος της Μεγάλης Ιδέας, η χώρα μεσούσης της Μικρασιατικής Εκστρατείας εισέρχεται εκ νέου στην δίνη του Εθνικού Διχασμού με τα δραματικά γεγονότα που οι ιστορικοί αποκαλούν ως Ιουλιανά του 1920. 
Το διήμερο 30 και 31 Ιουλίου του 1920 τα τραγικά γεγονότα της απόπειρας δολοφονίας στο Παρίσι του Ελευθερίου Βενιζέλου (30 Ιουλίου 1923) και tηw δολοφονίαw του επιφανούς στελέχους της αντιβενιζελικής παράταξης Ίωνα Δραγούμη αποτέλεσαν μιας από τις δραματικότερες στιγμές της περιόδου εκείνης που σημάδεψαν τις μετέπειτα εξελίξεις.
Στις 30 Ιουλίου 1920 ήτοι δυο ημέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, ο τότε Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος επιστρέφοντας σιδηροδρομικός στην Ελλάδα από το Παρίσι λίγο πριν την επιβίβασή του δέχεται δολοφονική επίθεση από δύο βασιλόφρονες απότακτους αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων τον υποπλοίαρχο Απόστολο Τσερέπη και τον υπολοχαγό Γεώργιο Κυριάκη. Αποτέλεσμα της επίθεσης αυτής ήταν ο ελαφρύς τραυματισμός στο δεξί χέρι του Ελευθέριου Βενιζέλου οποίος για προληπτικούς λόγους νοσηλεύτηκε βραχύβια.
Την επόμενη του ως άνω γεγονότος στις 31 Ιουλίου 1920 είχαμε τα αντίποινα των Βενιζελικών με την δολοφονία από απόσπασμα της φρουράς του Βενιζέλου  του επιφανούς στελέχους της αντιβενιζελικής παράταξης και κατά κάποιους ιστορικούς ερευνητές μελλοντικού πρωθυπουργού της Ελλάδας Ίωνα Δραγούμη. Το γεγονός έλαβε χώρα στην συβολή των οδών Βασιλίσσης Σοφίας (τότε Κηφισίας) και Παπαδιαμαντοπούλου. Η κηδεία του Ίωνα Δραγούμη έγινε την επομένη ημέρα. Χαρακτηριστικό του κλίματος του Εθνικού Διχασμού που επικρατούσε την ημέρα της κηδείας του Ίωνα Δραγούμη, οι φιλοβενιζλικές εφημερίδες ("Ελεύθερος Τύπος" του Ανδρέα Καβαφάκη, "Καιροί", "Πατρίς" του Δημητρίου Λαμπράκη) αφιέρωσαν ελάχιστες γραμμές στο γεγονός αυτό διαστρεβλώνοντας την εικόνα του γεγονότος ενώ ως κύριο θέμα είχαν την απόπειρα δολοφονίας του Ελευθέριου Βενιζέλου.
Μετά τα Ιουλιανά ο Ελευθέριος Βενιζέλος επιστρέφει στις 17 Αυγούστου 1920 στην Ελλάδα με το Θωρηκτό "Αβέρωφ" όπου του επιφυλάχθηκε θερμή υποδοχή. Στις 25 Αυγούστου 1920 η τότε Βουλή ανακήρυξε τον Ελευθέριο Βενιζέλο σε "Ευεργέτη και Σωτήρα της Πατρίδας" ενώ την επομένη στις 26 Αυγούστου σε συνεδρίαση της Βουλής συζητήθηκε το ζήτημα της δολοφονίας του Ίωνα όπου στελέχη της κυβέρνησης Βενιζέλου ζήτησαν συγνώμη για το όλο γεγονός.
Στις 14 Σεπτεμβρίου εορτάστηκε σε ειδική εκδήλωση στο Παναθηναϊκό Στάδιο η υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος θέλοντας να εκμεταλλευτεί την μεγάλη δημοτικότητα προκήρυξε εκλογές για τις 25 Οκτωβρίου 1920 αλλά λόγω του αιφνίδιου θανάτου (από δάγκωμα πιθήκου) του τότε Βασιλέα Αλέξανδρου στις 12 Οκτωβρίου 1920, οι εκλογές μεταφέρθηκαν για την 1η Νοεμβρίου 1920. Στις ως άνω εκλογές συμμετείχαν το Κόμμα των Φιλελευθέρων με επικεφαλής των Ελευθέριο Βενιζέλο , ο πολιτικός συνασπισμός Ηνωμένη Αντιπολίτευση με επικεφαλής των Δημήτριο Γούναρη καθώς και πλήθος μικρότερων κομμάτων. Προς γενική κατάπληξην όλων το Κόμμα των Φιλελευθέρων χάνει τις εκλογές ενών ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν κατορθώνει να εκλογεί ούτε καν βουλευτής. Συνέπεια των γεγονότων αυτών ο Ελευθέριος Βενιζέλος αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι.
Από τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920 προέκυψε αρχικά η κυβέρνηση με πρωθυπουργό των Δημήτριο Ράλλη η οποία στις 11 Νοεμβρίου 1920 προκήρυξε το δημοψήφισμα για την επαναφορά του πρώην βασιλιά Κωνσταντίνου Α' στον τότε θρόνο της Ελλάδας. Το δημοψήφισμα διεξήχθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1920 από το οποίο απείχε το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Τα αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν υπέρ της επαναφοράς στον θρόνο της Ελλάδας του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α' με ποσοστό 99,00%. Το όλο δημοψήφισμα αμφισβητήθηκε και χαρακτηρίστηκε ως νόθο και αμφισβητήθηκε η νομιμότητά του λόγω των συνθηκών κάτω από τις οποίες διεξήχθηκε, του τελικού αποτελέσματος που ανακοινώθηκε καθώς από τον αριθμό των συμμετεχόντων σε αυτό.
Μετά την διενέργεια του δημοψηφίσματος την κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη διαδέχθηκε στις 24 Ιανουαρίου 1921 η κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Νικολάου Καλογερόπουλου η οποία παρέμεινε έως τις 26 Μαρτίου 1921 όπου και την διαδέχθηκε κατόπιν παραιτήσεως του πρωθυπουργού Νικολάου Καλογερόπουλου η κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Δημήτριο Γούναρη. Στο σημείο αυτό οφείλουμε να σημειώσουμε ότι ο Νικόλαος Καλογερόπουλος παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία απογοητευμένος λόγω του γεγονότος ότι οι επιχειρήσεις του Ελληνικού Στρατού στην Μικρά Ασία δεν σημείωναν την πρόοδο που ανέμεναν.   
Η κυβέρνηση του Δημητρίου Γούναρη ήταν εκείνη που διαχειρίστηκε την Μικρασιατική Εκστρατεία την περίοδο 1921-1922 και παρέμεινε μέχρι τις 22 Μάϊου 1922 όπου παρέδωσε στην κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη όπου παρέμεινε μέχρι τις 28 Αυγούστου 1922 εν μέσω τις τραγικής κατάληξης της Μικρασιατικής Εκστρατείας με την Μικρασιατική Καταστροφή και τον ξεριζωμό ενός εκατομμυρίου Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τις πατρογονικές του εστίες.
Μετά το ξέσπασμα του στρατιωτικού κινήματος της 11ης Σεπτεμβρίου 1922 είχαμε των σχηματισμό των κυβερνήσεων Νικολάου Τριανταφυλλάκου και Στυλιανού Γονατά. Η κυβέρνηση Γονατά παρέμεινε μέχρι τις 11 Ιανουαρίου 1924 όπου την πρωθυπουργία της χώρας ανέλαβε εκ νέου ο Ελευθέριο Βενιζέλος.
Ο τραγικός επίλογος του Εθνικού Διχασμού γράφτηκε με την Δίκη των Έξη στις 15 Νοεμβρίου 1922 με την εκτέλεση κατόπιν ετυμηγορίας του Εκτάκτου Στρατοδικείου των θεωρούμενων ως υπαίτιων της Μικρασιατικής Καταστροφής και συγκεκριμένα τον στρατηγό Γεώργιο Χατζηανέστη Διοικητή της Στρατιάς Μικράς Ασίας, τον πρώην πρωθυπουργό Δημήτριο Γούναρη, τον υποναύαρχο και πρώην υπουργό Μιχαήλ Γούδα, τον υποστράτηγο και πρώην υπουργό Ξενοφών Στρατηγό, τον υποστράτηγο και πρώην υπουργό Νικόλαο Στράτο, τον πρώην πρωθυπουργό Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη καθώς και τους υπουργούς επί των στρατιωτικών και εξωτερικών στην κυβέρνηση Δημητρίου Γούναρη Νικόλαο Θεοτόκη και Γεώργιο Μπαλτατζή αντίστοιχα.
Ως προς το γεγονός της δολοφονίας του Ίωνα Δραγούμη πολύ ιστορικοί αναλυτές θεωρούν ότι εάν δεν δολοφονούνταν ο Ίωνας Δραγούμης η εξέλιξη των γεγονότων θα ήταν διαφορετική ειδικά μετά τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Ίωνας Δραγούμης ήταν επιφανή στέλεχος της αντιβενιζελικής παράταξης οποίος φερόταν ως διάδοχος στην ηγεσία  της λόγω παράταξης χωρίς ωστόσο να είναι σίγουρο ότι θα εκτόπιζε τελικά τον Δημήτριο Γούναρη ο οποίος θεωρούνταν εκ σπλάχνων του Λαικού Κόμματος. Στην περίπτωση που ο πρωθυπουργός ήταν ο Δημήτριος Γούναρης θεωρείται βέβαια την διαφοροποίηση του Ίωνα Δραγούμη από τον τρόπο διαχείρισης της Μικρασιατικής Εκστρατείας από την κυβέρνηση Δημητρίου Γούναρη. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσουμε ότι οι απόψεις που διατύπωνε ο Ίωνας Δραγούμης για την Μικρασιατική Εκστρατεία δεν διαφοροποιούνταν σημαντικά από τις απόψεις που διατύπωνε ο Ελευθέριος Βενιζέλος ευρισκόμενος στην εξορία. Στην περίπτωση που τελικά πρωθυπουργός αναδεικνυόταν  ο Ίωνας Δραγούμης τότε ενδεχομένως να είχαμε την άσκηση μιας διαφορετικής πολιτικής που θα στόχευε στην απεμπλοκή μέσω διαπραγματεύσεων από την όλη κατάσταση  και παράλληλα την προστασία του Ελληνισμού στην Μικρά Ασία.